دفن شبانه، نماز بدون حضور و اطلاع خلیفه، قبر پنهان، اسرارى است كه در درون خود پیام‌ها دارند. درست است كه فاطمه این چنین خواست و این گونه وصیت كرد؛ ولى چه اتفاقى افتاده است كه زهرا سلام الله علیها وصیت تاریخی‌اش را با این در خواست‌ها به پایان مى‌برد؟!! مگر نه این است كه خشم و ناراحتی‌اش را نسبت به دشمنانش اظهار مى‌كند و در واقع چندین پرسش را در برابر نگاههاى تیز بین مورخان و آیندگان مى‌گذارد تا به پرسند: چرا قبر فاطمه پنهان است؟ و چرا دختر پیامبر شبانه و پنهانى دفن شد؟ و چرا علی علیه السلام بدون اطلاع ابوبكر و عمر بر وى نماز خواند؟ و…

فاطمه زهراء (عليها السلام)

پرتوى از سيره و سيماى فاطمه زهرا (عليها السلام)

حضرت فاطمه زهرا (عليها السلام)، دختر گرامى پيامبر اعظم (صلى الله عليه وآله وسلم) و خديجه كبرى، چهارمين دختر پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) است. القاب حضرتش: زهرا، صدّيقه، طاهره، مباركة، زكيّه، راضيه، مرضيّه، محدثَّه و بتول مى باشد. بيشتر مورّخان شيعه و سنّى، ولادت با سعادت آن حضرت را در بيستم جمادى الثّانى سال پنجم بعثت در مكّه مكرّمه مى دانند. برخى سال سوم و برخى سال دوم بعثت را ذكر كرده اند. يك مورّخ و محدّث سنّى، ولادت آن بانو را در سال اوّل بعثت دانسته است. بديهى است روشن ساختن زاد روز يا سال روز درگذشت شخصيّت هاى بزرگ تاريخ هرچند كه از نظر تاريخى و تحقيقى با ارزش و قابل بحث است، امّا از نظر تحليل شخصيّت چندان مهم به نظر نمى رسد. آنچه مهّم و سرنوشت ساز است نقش آنان در سرنوشت انسان و تاريخ مى باشد.

اميرالمؤمنين على (عليه السلام)

پرتوى از سيره و سيماى اميرالمؤمنين على (عليه السلام)

اميرالمؤمنين على (عليه السلام)، چهارمين پسر ابوطالب، در حدود سى سال پس از واقعه فيل و بيست و سه سال پيش از هجرت در مكّه معظّمه، از  مادرى بزرگوار و باشخصيّت، به نام فاطمه، دختر اسد بن هشام بن عبدمناف ، روز جمعه سيزده رجب در كعبه به دنيا آمد. على(عليه السلام) تا شش سالگى در خانه پدرش ابوطالب بود. در اين تاريخ كه سن رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) از سى سال گذشته بود در مكه قحطى و گرانى پيش آمد و اين امر سبب شد كه على(عليه  السلام) به مدت هفت سال در خانه پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم)، تا اول بعثت، زندگى كند و در مكتب كمال و فضيلت آن حضرت تربيت شود. بعد از آن كه محمد (صلى الله عليه وآله وسلم) به پيامبرى مبعوث گرديد، على (عليه السلام) نخستين مردى بود كه به او گرويد.

امام حسن مجتبى (عليه السلام)

پرتوى از سيره و سيماى امام حسن مجتبى (عليه السلام)

امام حسن(عليه السلام)، اولين فرزند امام على و فاطمه زهرا (عليهما السلام)، در نيمه ماه رمضان سال دوم يا سوم هجرى در شهر مدينه به دنيا آمد و  بعد از شهادت امام على(عليه السلام) شش ماه حكومت كرد و در سال پنجاه هجرى، به وسيله زهرى كه همسرش جعده به دستور معاويه به او خوراند، در 48 سالگى به شهادت رسيد. مزار شريفش در قبرستان بقيع، در كنار سه امام معصوم ديگر، زيارتگاه خيل شيفتگان آن حضرت است. جلال الدين سيوطى در كتاب «تاريخ الخلفاء» مى نويسد: «امام حسن در سال سوم هجرت به دنيا آمد و شبيه ترين شخص به پيامبر اكرم (صلى الله  عليه وآله وسلم) بود، در روز هفتم تولدش، پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) گوسفندى را براى او عقيقه كرد و موى سرش را تراشيد و هم وزن آن را نقره صدقه داد. او يكى از پنج نفر اهل كساء است. پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: پروردگارا، من او را دوست مى دارم پس او را دوست داشته باش. و فرمود: حسن و حسين دو سرور جوانان اهل بهشت اند. ابن عباس گفت: حسن بر دوش پيامبر سوار بود، شخصى به آن حضرت گفت: اى پسر! خوب مركبى را سوار شده اى! پيامبر فرمود: بلكه او خوب راكبى  است» امام مجتبى(عليه السلام) شخصيتى آرام، با وقار، متين، بخشنده و مورد توجه مردم بود. به فقيران و بينوايان رسيدگى مى نمود و بيش از حد در خواست آنها به آنان كمك مى كرد تا زندگى شان تأمين گردد، زيرا روا نمى ديد كه سائلى بيش از يك بار از او چيزى بخواهد كه موجب شرمسارى اش شود. او در طول عمرش دو بار تمام ثروت و دارايى خويش را در راه خدا بخشيد و سه بار تمام اموال خود را وقف كرد، نيمى از آن را براى خود و نيمِ ديگر آن را در راه خدا بخشش نمود. امام مجتبى(عليه السلام)، فردى شجاع، دلير و مبارز بود و در جنگهايى كه در ركاب پدرش اميرالمؤمنين(عليه السلام) مى جنگيد در خط مقدم حركت مى كرد .او در جنگ جمل و صفيّن از مبارزان پرتلاش لشكر آن حضرت بود.

امام حسين (عليه السلام)

پرتوى از سيره و سيماى سالار شهيدان (عليه السلام)

ميلاد با بركت حضرت ابى عبداللّه الحسين (عليه السلام)، دومين فرزند امام على و فاطمه زهرا (عليهما السلام) بنا بر مشهور، روز سوم شعبان سال چهارم هجرى در مدينه بوده است. پس از ولادت، پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) نام وى را «حسين گذاشت، آن گاه او را بوسيد و گريست و فرمود: تو را مصيبتى عظيم در پيش است، خداوندا! كشنده او را لعنت كن! آن حضرت به «مصباح الهدى و سفينة النّجاة و سيّد الشّهداء و ابوعبداللّه» معروف است. مسعودى مى نويسد: امام حسين(عليه السلام) مدت هفت سال با رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) بود و در اين مدت، آن حضرت خود متصدى غذا دادن و علم و ادب آموختن به امام حسين(عليه السلام) بود. شدت علاقه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) به امام حسين(عليه السلام) به قدرى بود كه كوچكترين ناراحتى او را نمى توانست تحمّل كند.